O SZKOLE

Gimnazjum nr 9 powstało w 1999 roku. Pierwszym dyrektorem szkoły była dr Grażyna Michalak (do 31.08.2002r). W tym okresie Gimnazjum nr 9 ściśle współpracowało ze Szkołą Podstawową nr 65. We wrześniu 2000r. powstał Statut Szkoły.

Od 01.09.2002r. dyrektorem szkoły jest p. mgr inż. Małgorzata Sienkiewicz. 17 czerwca 2003r. szkole nadano imię Jerzego Waldorffa i wręczono sztandar. Podczas uroczystości dyrektorów Teatru Wielkiego w Poznaniu - pan Sławomir Pietras - przyjaciel szkoły - podarował obraz patrona, który wisi w holu szkoły, a 1.09.2004r. (podczas inauguracji nowego roku szkolnego) dyrektor ProSymfoniki, pan Alojzy Andrzej Łuczak, również podarował szkole obraz patrona. Uświetnia on wnętrze biblioteki.

Od 2003 roku Gimnazjum nr 9 posiada certyfikat "Szkoły z klasą" - w wyniku zwycięstwa w konkursie organizowanym przez "Gazetę Wyborczą" oraz fundacje "Centrum Edukacji Obywatelskiej" pod patronatem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego

KLUBY ZAINTERESOWAŃ

OPIEKUN	NAZWA ZAJĘĆ
Kulka Magdalena	Klub Europejski
Nowak Natalia	Klub Teatromana
Piechowiak Aleksander	Młodzieżowy Klub Koszykówki
Magdalena Halczyńska	Chór szkolny Klub Młodych Melomanów
Jankowska Anita	Klub Miłośników Matematyki
Olek Barbara	Klub Miłośników Miasta Poznania
Lewicka Dorota	Szkolny Klub Caritas
Łabędzka Danuta	Klub Miłośników Koszykówki
Olejniczak Małgorzata	Klub Miłośników Języka Rosyjskiego.
Polonis Katarzyna	Klub Następców Marii Curie
Polonis Katarzyna	Samorząd Uczniowski
Surlas Edward	Klub Fotograficzny
Surlas Edward	Klub Elektroniczni Surferzy
Ziomek Renata	Klub Odkrywców Tajemnic świata
Krawczyk-Szydzisz Magdalena	Pracownia Rozwoju Osobistego
Komorowski Maciej	Klub Gier Logicznych
Rosin  Krzysztof	Gimnazjalny Klub "SALTO"
Hance Agata	Klub Miłośników Czytelnictwa
Baron Luiza	PET - przygotowanie do egzaminu międzynarodowego
Komorowski Maciej	Klub Pasjonatów Fizyki
Olga Bączyk	Klub Pogromców Łamigłówek
Toboła Katarzyna	Klub Lekkiej Atletyki "Kolce"
Żerdzicka Danuta	Klub Młodego Plastyka
Trzebiatowski Krzysztof	Gazetka Szkolna

 

          
NAUCZYCIELE

 

 

NASZ PATRON

Jerzy Waldorff - Preyss - pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny, określany jako współczesny człowiek renesansu. Urodzony w 1910 roku, Jerzy Waldorff ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim i Konserwatorium muzyczne. Po służbie w wojsku trafił do Warszawy, jako aplikant w kancelarii adwokackiej. Po krótkiej praktyce prawniczej, postanowił poświęcić się dziennikarstwu. W 1938 roku podjął pracę redaktora naczelnego działu kultury i krytyka muzycznego Kuriera Porannego. Jego podwładnymi byli m.in. Tadeusz Boy - Żeleński, który zajmował się recenzjami teatralnymi i Tadeusz Bereza, piszący o książkach. Po wybuchu wojny Waldorff - jako szef kurierowskiego działu kultury - zlecił Władysławowi Broniewskiemu napisanie patriotycznego wiersza. Powstał wówczas Bagnet na broń. Przed wojną był zamożny, skończył prawo, szalał na balach i koncertach, podróżował, pisywał. W czasie okupacji rzucił się do organizacji tajnego życia muzycznego, pracował za trzech z odwagą i optymizmem. A po wojnie znalazł się nagle, jak wszyscy, na lodzie, wcale już niezamożny, jakiś tam dziennikarz, literat mało znany, w dodatku widziany przez władze niezbyt dobrze, zgoła raczej kiepsko - pisał o powojennej sytuacji Waldorffa Jerzy Kisielewski. Jerzy Waldorff współpracował z radiem, pisywał do Przekroju, świata i Polityki. Popularność przyniósł mu cykl felietonów Muzyka łagodzi obyczaje i programy telewizyjne. Rozpoznawalny stał się jego styl - pełen poczucia humoru i nie pozbawiony autoironii. Jego charakterystyczna powierzchowność sprawiała, że ludzie rozpoznawali go na ulicy.

Jerzy Waldorff przyznawał, że należy do starej szkoły sztuki życia i idea wąskiej specjalizacji zainteresowań, charakterystyczna dla współczesności, wydaje mu się nieznośnym samoograniczeniem. W swoim życiu zmieścił tak wiele pasji, że określano go jako osobowość renesansową. Najważniejszą pasją jego życia stała się praca społeczna. Wykorzystując własną popularność, w 1966 roku przystąpił do swojej pierwszej wielkiej batalii. Zaczął propagować przez radio zbieranie darów do tworzonego właśnie Muzeum Teatralnego w Warszawie. Efektem była zbiórka ponad 2000 eksponatów. W tym samym roku rozpoczął następną, wieloletnią akcje. Stał się głównym animatorem zbiórki funduszy na wykupienie willi Karola Szymanowskiego Atma w Zakopanem, w którym obecnie znajduje się muzeum kompozytora. Nim zakończyła się walka o Atmę, Waldorff zaangażował się w kolejną wielką sprawę. Zebranie założycielskiego Komitetu Powązkowskiego odbyło się w maju 1974 roku. W Zaduszki rok, później przeprowadzona została pierwsza kwestia. Po ponad 20 latach działalności Komitetu od zniszczenia zostało uratowanych ponad 1000 nagrobków zabytkowych cmentarza. Waldorff mówił o sobie: Jestem człowiekiem upartym. W naszym stuleciu, w Europie, w której się wychowałem i w tej, w której żyję teraz, bez uporu nie zrobiłbym nic. Dookoła mnie tak zmienił się świat, że chociażby po to, aby wytłumaczyć temu światu, że ja się nie zmieniłem i że ciągle chodzi mi o to samo, trzeba mi było nieskończonej ilości uporu. Słynął jako gawędziarz. Napisał ponad 20 książek. Wiele stronic poświęcał największej pasji swojego życia - muzyce. Ciernie i korona, Diabły i anioły, Wielka gra to klasyka polskiej publicystyki muzycznej. Książkę Reszta jest milczeniem poświęcił Powązkom, napisał też dwie powieści: Dolina szarej rzeki i Fidrek. Zmarł 22 grudnia 1999 roku.

KSIĽŻKI JERZEGO WALDORFFA

- Diabły i anioły - szkice o słynnych dyrygentach - 1988 r.

- Słowo o kisielu - 1994 r.

- Harfy leciały na północ - felietony - 1970 r.

- Śmierć miasta: Pamiętnik Władysława Szpilmana 1939 - 1945 r.opracowanie Jerzy Waldorff - 1990 r.

- Wielka gra: rzecz o konkursach Chopinowskich - 1980/1985 r.

- Umarli znajomi kochani: Powązki 1790 - 1990 w poezji i prozie - wybór i opracowanie tekstów Barbara Olszewska, Hanna Szwankowska, Jerzy Waldorff - 1990 r.

- Moje cienie - cykl esejów o charakterze dokumentalnym - 1979 r.

- Serce w płomieniach - opowieść o Karolu Szymanowskim - 1980 r.

- Muzyka łagodzi obyczaje: artykuły, recenzje felietony - 1982 r.

- Za bramą wielkiej ciszy: dwieście lat Powązek - 1990 r.

- Opera Poznańska 1919 - 1969 - opracowanie zbiorowe pod redakcją Jerzego Waldorffa - 1970 r.

- Cmentarz Powązowski w Warszawie - 1982/84 r.

- Sekrety Polihymnii - 1971 r.

- Ciach ich smykiem - 1972 r.

- Czarne owce dla Apolla - 1984 r.

- Dolina szarej rzeki - 1985 r.

- Taniec życia ze śmiercią - 1984

- Festiwal im. Jana Kiepury - Kraków 1967r.

- Gorzkie słowa - współautor z Leonią Grandstein - 1960 r.

- Wybór pism - felietony, szkice i eseje - 1993 r.

- Dwie armaty - 1955 r.

- Państwowy Zespół Pieśni i Tańca im. Tadeusza Sygetryńskiego - 1974 r.

- Sztuka pod dyktaturą - 1939 r.

- Warszawska premiera - opowieść filmowa napisana przez Jerzego Waldorffa wg scenariusza filmu, do którego pomysł dała Mira Zimińska, a którego autorami są Jan Rybkowski, Stanisław Różewicz i Jerzy Waldorff - 1957 r.

- Zbuntowane uszy - wybór esejów, szkiców, artykułów i felietonów muzycznych - 1962 r.